Powstały więc: trzy Księgi Barucha, Apokalipsa Barucha i Listy Barucha. Wszystkie te utwory jednakże, pomimo różnych nazw, są charaktekteru apokaliptycznego i krążą w obrębie tych samych podań.
Księga Barucha we wcześniejszych zbiorach pierwotnego piśmiennictwa chrześcijańskiego zajmuje miejsce pomiędzy Księgami Jeremjasza i Ezechjela[1]
Druga Księga Barucha była znana przez czas długi tylko z przekładu etjopskiego, dokonanego z greckiego tekstu, wydanego przez Dillmana w Chrestomatia aethiopica, 1866 r. p. 1—15, oraz z dwóch przekładów na niemiecki tego tekstu przez Koeniga i Praetoriusa. Ceriani wydał wkrótce jej tekst grecki w Monumenta sacra et profana, t. V. fasc. I, 1868 r. Nakoniec Réné Besset w zbiorze pod tytułem: Les apocryphes éthiopiens traduits en français, t. I, 1893 r. pomieścił jej przekład na francuski.
Apokalipsa Barucha przechowała się tylko w tekście syryjskim. Ceriani wydał przekład tego tekstu na łacinę w Monumenta sacra et profana, I, fasc, II, 1866 i V. fasc. II, 1871. Renan zaś w dziele swem Origines du Christianisme, V, Les Evangiles (str. 517—530), podaje jej treść szczegółową. Pochodzi ona według niego ze środka drugiego stulecia ery naszej. Treścią swą zbliża się wielce do Księgi czwartej Ezdraszowej.
Trzecia Księga Barucha w urywkach została przechowana przez nieznanego autora dzieła pod tytułem Φιλοσοφούμενα, przypisywanego po kolei Oryginesowi i Hippolitowi. Wszystkie te urywki zebrał i przetłumaczył na język francuski R. Basset w wymienionym powyżej zbiorze: Les apocryphes éthiopiens, gdzie one uzupełniają drugą Księgę Barucha (tom I, p. 30—39).
List Barucha przechował się również tylko w tekście syryjskim; w łacińskim przekładzie wydał go Fabricius w zbiorze pod tytułem: Codex pseudepigraphus Veleris Testamenti, t. II. Przekład
- ↑ Przekład jej na nasz język znajduje się we wszystkich przekładach wcześniejszego zbioru tych pomników.
