Strona:Ignacy Radliński - Apokryfy judaistyczno-chrześcijańskie.djvu/65

historycy chrystjanizmu przez owo Zgromadzenie świętych rozumieją sobór nicejski z 325 r. W tej mowie czytamy:
 »Za dobre uważam inne jeszcze świadectwo o bóstwie Chrystusa, z obcych poczerpnięte źródeł, przytoczyć. „W taki sposób ci, którzy obelgami i potwarzami go prześladują, w nim boga i syna bożego przyznać będą mogli, skoro tylko zechcą słowom swoich własnych wieszczów zawierzyć. I tak, Sybilla Erytrejska, która w 14-tem stuleciu po potopie była, jak sama twierdzi, kapłanką Apollina, w wieńcu na głowie, na wzór tego boga, którego czciła, nad trójnogiem, przez węża obwiniętym, wygłaszała żądającym wyrocznie. Nędzni rodzice poświęcili ją byli praktykom, z których nic uczciwego i zacnego, tylko szaleństwo, wstydu nieznające, wypływało. Co utrzymują o Dafne jest tego dowodem. Razu pewnego Sybilla, wbiegłszy do świątyni, na nierozważne zabobony oddanej, duchem świętym podniecona, wierszami wszystko o bogu, co się stać miało, przepowiedziała, w pierwszych głoskach tych wierszy oznajmiając przyjście na świat Jezusa Chrystusa. Ten bowiem akrostych (tak się nazywają tego rodzaju wiersze) brzmi: Jezus Chrystus, Syn boży, Zbawca, Krzyż«. W tym miejscu pobożny Cesarz przytacza ten akrostych, wchodzący do Ksiąg Sybilskich (stanowi on w ich zbiorze początek §II, ks. VIII. Jest on jednakże nieco w formie i treści zmieniony) i, skończywszy cytatę, kończy: »] to wszystko wskutek bożego natchnienia, co jest widoczne, przez dziewicę było przepowiedziane. Ja ją wskutek tego nazywam świętą, że Bóg ją wybrał za wieszczkę i głosicielkę swoich względem nas zamiarów. Wiadomo wszystkim, że Cycero, poznawszy te wiersze, przełożył je na łacinę i wśród swych utworów pomieścił. (Przekład ten nie doszedł do naszych czasów). Cycerona następnie Antonjusz, owładnąwszy najwyższą władzę, zabił. Antonjusz zwyciężonym został przez Augusta, który 56 lat panował. Po nim nastąpił Tyberjusz, za którego panowania przyjście na świat Zbawcy świat ten olśniło i tajemnice najświętszej religji otrzymywać znaczenie poczęły i jakoby nowe jakieś pokolenie i następstwo narodu powstały«.
 Dotknąwszy Sybilli, chociaż nie kumejskiej, nie mógł dostojny