głos kapłana, wieszczącego wyroki przeznaczenia, czerpane z ksiąg Sybilli... Kumy oniemiałe, opłakują swe znikłe wyrocznie.
Drugiego poety uczucie z boleści i grozy potężnieje a słowa brzmią jak uroczyste złorzeczenia i przekleństwa, gdy rozważając losy i przeznaczenie Rzymu, zbliża się do czynu Stylichona.
»Jeśli uznajemy, że świat był stworzonym z pewnym planem i cały ogrom ten wynikł z zamiarów ułożonych boga... Rzym słusznie został opasanym tylu ogromnemi wałami (Alpy, Apeniny)... Przezornych za sobą bogów od początku miała stolica świata... Tembardziej postępek dzikiego Stylichona jest oburzającym. By Rzym zdobyty został, nie będąc jeszcze wziętym, spalił on księgi Sybilli, ratunek Rzymowi niosące... Nienawidzimy Alteę za śmierć z własnej jej winy jej syna własnego[1]. Nawet ptaki opłakiwały Niza, gdy go córka własna pozbawiła siły[2]. Stylichon wszakże odważył się przerwać nić przez Parki przędzoną i wiecznego panowania Rzymu zniszczyć zadatki (pignora). Ustańcie męki piekielne Nerona. Ognie podziemne zwróćcie się ku bardziej zbrodniczemu cieniowi. Ten w śmiertelnicę, tamten w nieśmiertelną ugodził. Ten własną, tamten ze światów świata matkę zgładził« (Itenerarium, II, 31—60).
Z dwóch zapowiedzianych list Sybilli, pierwsza znajduje się w Przedmowie do Ksiąg Sybilskich w tym układzie, w jakim one doszły rąk naszych. Przedmowa ta pochodzi z VI wieku. Sybille idą w onej liście w porządku przez Laktancjusza wprowadzonym. Spotykają się jednakże w niej pewne uzupełnienia, których pominąć nie można.
Opuszszam w niej to jedynie, co jest dosłownem powtórzeniem Laktancjusza:
»Pierwsza — chaldejska, czy też perska, nosząca imię Sam-
