i góry w Grecji Starożytnej. Również i Sabbe (= Saba, Sabe) jest tylko nazwa geograficzna miasta w Etjopji. Sambete — nazwa zupełnie nieznana. Wskutek tego faktu wszelkie dalsze poszukiwania Sybilli wschodniej stają się niemożebne, wszelkie przypuszczenia i objaśnienia są pozbawione podstawy. Pozostaje to, co sama ta Sybillą o sobie powiedziała (a do czego dojdziemy, poznając treść Ksiąg Sybilskich).
Z badaniem źródeł, mogących nam dostarczyć wiadomości o Sybilli, czy też Sybillach, skończyliśmy. Z samą jednakże osobą Sybilli rozstać się jeszcze nie możemy.
Przez piśmiennictwo chrześcjańskie grecko-rzymskie wprowadzona do podań średniowiecznych rozmaitych narodów europejskich, Sybillą zajęła w nich miejsce, godne wieszczki, która przepowiedziała nowy ów porządek rzeczy, stanowiący istotę życia narodów nowożytnych. W znanej pieśni religijnej
Dies irae, dies illa
Solvet seclum in favilla,
Teste David cum Sybilla...
weszła Sybillą do chrześcjańskiego rytuału obrzędowego. Raz znalazłszy się w świątyniach chrześcjańskich, poczęła je ozdabiać wizerunkami swej postaci. Gdy papież Juliusz II zamierzył wznieść sobie grobowiec i powołał do odnowienia jego Michała Antoniego Buonarottiego, genjalny artysta pomieścił w nim wśród proroków i bohaterów hebrajskich postać Sybilli. I my posiadamy, przez niektórych nawet za epopeję uważany, poemat historyczny: Świątynia Sybilli.
