Przy rozpatrywaniu utworów apokryficznych prorocznych, po poznaniu osoby, której dany utwór był przypisywany, należy się zwrócić, jak to sobie przypominamy, do dziejów tego utworu.
Dzieje te opowiadają o sposobie istnienia i powstawania każdego utworu.
Jeżeli wykazują, w jakim powstał pierwotnie języku i na jakie następnie przetłumaczony; dalej, w jakich i ilu rękopisach, gdzie się znajdujących, jak i kiedy odnajdywanych, przechowywał się, aż do czasu pierwszego wydania w druku; nakoniec, jakie główne wydania poprzedzały wydania obecne — będą to dzieje jego istnienia, dzieje jego zewnętrzne. Jeżeli wykazują, z jakich to pojedynczych, pochodzących z różnych czasów i od różnych autorów, tylko jednym duchem przenikniętych i jednej osobie przypisywanych, całości, w jaki sposób i kiedy powstał w postaci tej, w jakiej doszedł do naszych czasów i w jakiej go obecnie posiadamy — będą to dzieje Powstawania tego utworu, dzieje jego wewnętrzne.
Jakkolwiek z natury rzeczy wypływa, że dzieje wewnętrzne poprzedzać powinny dzieje zewnętrzne, gdyż aby istnieć, należy Poprzednio powstać, stać się, jednakże, jak w tym wypadku, zachodzi konieczność odwrotnego porządku, z tego bowiem dopiero co istnieje, wnieść możemy jak powstało.
Dzieje zewnętrzne Ksiąg Sybilskich są proste i jasne.
Językiem Proroctw Sybilskich jest język grecki; w tym języku one powstały, istniały, jeśli nie wyłącznie, to przeważnie, i do naszych przechowały się czasów. Szatą ich — wiersz bohaterski, epiczny, na wzór Homera i przechowanych do naszych czasów w autorach greckich odpowiedzi wyroczni greckich tkany heksametr. Żadnego tłumaczenia na inne języki (naturalnie, mówię tu o tłumaczeniach dawnych, w okresie powstawania literatury apokryficznej
