dokonywanych), przynajmniej dotychczas, nie odszukano. Ta okoliczność wykazuje, że głównie w świecie greckim i rzymskim te Proroctwa się rozpowszechniały. Przeto, jeżeli strefa geograficzna, przez nie objęta, była bardziej ograniczoną, niż objęta przez inne apokryfy prorocze, które, jak to zobaczymy, oprócz w greckim i łacińskim, istnieją jeszcze w głównych językach Wschodu klasycznego — za to język oryginału wprowadził je bardziej bezpośrednio do piśmiennictwa powszechnego, ogólnie dziejowego, co stanowi ich znaczenie wyjątkowe w tym piśmiennictwie.
Liczba przechowanych rękopisów, w porównaniu z innymi utworami świata starożytnego, znaczna i stan tych rękopisów poprawny świadczą o zainteresowaniu się niemi w czasach, kiedy je jeszcze przepisywano, i nadto — o pewnej łatwości w ich odnajdywaniu, skłaniającej w razie potrzeby do przepisywania, a również przytym — o poziomie umysłowym wyższym, niż zwyczajny, w otoczeniu przepisujących.
Oto są owe rękopisy. Idą one według swej pełności:
Codex Betuleianus — w Królewskiej Bibljotece monachijskiej.
Codex Antimachi sive Vindobonensis — w Cesarskiej Bibljotece wiedeńskiej. Rękopis ten zawiera nadto Przedmowę nieznanego autora (Anonymi Praefatio) do Ksiąg Sybilskich.
Codex Bodleianus — w Bibljotece oksfordzkiej.
Codex Scoraliensis — w Bibljotecie eskurjalskiej.
Codex Florentinus — w Bibljotece florentyńskiej.
Codex regius parisiensis i Codex Leontarius seu regius 2 — oba w Bibljotece narodowej paryskiej.
Codex Hardtianus sive Monacensis — również jak pierwszy w Bibljotece monachijskiej.
Codex Mediolanensis — w Bibljotece Ambrozjańskiej w Medjolanie.
Codex Vaticanus i i 2 — oba w Bibljotece Watykańskiej.
Te rękopisy służyły w miarę ich odnajdowania, za podstawę różnych wydań, w porządku następującym po sobie idących:
Pierwsze wydanie (Editio Princeps) ukazało się w Bazylei,
Strona:Ignacy Radliński - Apokryfy judaistyczno-chrześcijańskie.djvu/80
Ta strona została przepisana.
