»10—0. Księgi I i II są pochodzenia chrześcijańskiego i, pomijając jeden lub dwa ustępy, tchnące orygenizmem, przez co, jak się zdaje, powstać mogły w wieku III, są prawowierne. Ponieważ jednak czas, w którym powstały, nie daje się ściśle oznaczyć, należy z nich korzystać z wielką ostrożnością. (Autor ma na względzie doktryny chrześcijańskie). Mogły przytym te księgi być przerobione, zmienione i uzupełnione przez tego, który zebrał Proroctwa Sybilskie.
»11—0. Księgi VIII dwie ostatnie części, §§ 3 i 4 (które zresztą mogą być złączone w jedno). Wyższe one są wartością od dwóch poprzednich. Powstały w 111 wieku, bądź to w środku, bądź też przy końcu jego. Są to raczej hymny, niż proroctwa.
»12—0. Księgi XI i XIV, najpóźniej powstałe, najpóźniej znalezione i wydane, nie tylko w szeregu ostatnie, lecz i od innych treścią pośledniejsze. Napisał je Żyd aleksandryjski za czasów Odenata cesarza, około 267 r.
»13—0. Za autora § 1 (1—96) księgi III poczytywać należy autora nieznanego Przedmowy. Najmniej przeto ta część jest sybilską. I jeśli do Zbioru całego jest dołączona, przyczyna tego leży w tem, że z niej najlepiej poznać się daje duch całego dzieła« (Oracula Sibyllina, curante C. Alexandre. Introductio ad Sibyllina, p. XLVI — VII).
W tym Ordo legendi wydawca nic nie wspomina o Księgach IX i X. Brakuje ich we wszystkich znanych rękopisach. Ten brak naprowadza więc wydawcę na wniosek, że mogły one wejść do innych Ksiąg, jako ich części składowe. Przypuszcza zatym, że § 2 Księgi VIII (w. 217—429) stanowił niegdyś Księgę osobną IX, a § 3 tej księgi (w. 430—502) księgę X. Zresztą, wskutek luźnej treści utworów, pomimo ich powiązania z sobą i zlania w jedną całość, brak ten nie daje się spostrzegać i szkody całości nie wyrządza
Wyjątkowe i zwłaszcza poniekąd dziejowe znaczenie »Ksiąg Sybilskich« polega głównie na tym, że one pierwsze w dziejach
