Jak wypasły koń, długo trzymany przy żłobie,
Zerwawszy uwiązanie, bieży, piasek miece,
I przywykły się kąpać w przeźroczystéy rzece,
Pyszny swoią pięknością, leci, dumnie pląsa,
Głowę do góry wznosi, a grzywą potrząsa,
I pędzi na znaiome sobie klacz pastwiska;
Znayduie się toż samo porównanie w Wirgiliuszu. Pope uważa, że go ſtosowniéy i co do mieysca i co do osoby użył Homer mówiąc o Parysie, niż Wirgiliusz, mówiąc o Turnie.
Qualis ubi abruptis fugit præsepia vinclis
Tandem liber equus, campoque potitus aperto;
Aut ille in pastus armentaque tendit equarum,
Aut assuetus aquae perfundi flumine noto
Emicat, arrectisque fremit cervicibus alte
Luxurians luduntque iubae per colla, per armos.
Æn: Lib: XI. v. 492.
„Jak u żłobu, zerwawszy wreście uwiązanie,
„Wolny koń, gdy się w pole otwarte dostanie,
„Lub do klacz na pastwiska pośpiesza w zawody,
„Lub rad się skąpać, bieży do znaioméy wody,
„Rzuca się, kark wykręca, parska, nogą ciska,
„Z grzywą na szyi lekkie czyni wiatr igrzyska.
Opis konia w Tassie.
„Jako koń w pańskiéy stayni urodziwy,
„Którego tylko do woyny chowaią,
„Kiedy się urwie, bieży niewściągliwy
„Na łąki, albo gdzie stada pasaią.
„Wyniosłym karkiem trzęsie, a u grzywy
„Plecione kosy z wiatrami igraią:
