„Piasek kopyty w prędkim biegu ciska,
„I rże ogromnie, i nozdrzami pryska.
Jer: W. P. IX. w. 15. przez Kochan:
De Lille, w niedawno wydaném dziele, także konia odmalował.
Plus loin, fier de sa race et sűr de sa beauté,
S'il entend ou le cor ou le cri des cavales,
De son sérail nombreux hennissantes rivales,
Du rempart épineux qui borde le vallon,
Indocile, inquiet, le fougueux étalon
S'échappe, et, libre enfin, bondissant et superbe,
Tantôt d'un pied léger à peine effleure l’herbe,
Tantôt demande aux vents les objets de ses feux;
Tantôt vers la fraicheur d'un bain voluptueux,
Fier, relevant ses crins que le Zéphir déploie,
Vole et frémit d’orgueil, de jeunesse et de joie:
Ses pas dans tous vos sens retentissent encore.
L’Homme des Champs: Ch: IV.
„Daléy, wyniosły z rodu, ufny w piękną postać,
„Jeśli trąbę lub klaczy głos usłyszy z śranek,
„Rżących wiernego sobie seraiu kochanek;
„Ogradzaiący wkoło łąkę płot ciernisty,
„Ogier nieunoszony, bystry i ognisty
„Przesadza; wolny wreście, pyszny z swéy postawy,
„Raz ledwie lekką nogą dotyka się trawy,
„Już nozdrzą wiatr oswoić miłośnice pyta:
„Już do roskosznéy łaźni zwracaiąc kopyta,
„Dumnie potrząsa karkiem, z wiatrem igra grzywa,
„Leci, rzuca nim pycha, radość, młodość żywa;
„Każde iego stąpienie w twoich uszu tętni.
