Strona:Iwan Turgieniew-Pierwsza miłość.djvu/14

kobieta, w staréj zielonéj sukni i muślinowéj chusteczce na szyi. Jéj maleńkie czarne oczy wpiły się we mnie natrętnie i przenikliwie.
 Zbliżyłem się i ukłoniłem.
 — Czy mam honor mówić z księżną Zasiekiną?
 — Jestem księżna Zasiekina, a pan zapewne syn p. W.
 — Tak jest, przyszedłem z poleceniem od matki.
 — Proszę siadać... Bonifacy! Gdzie klucze?... poszukaj.
 Powtórzyłem odpowiedź matki na list księżny, która mię słuchała ze spuszczonemi oczyma, a jéj czerwone, grube palce, jakby w roztargnieniu bębniły tymczasem po wytartéj drewnianéj ramie okna.
 Gdy skończyłem, spojrzała znowu swym natrętnym, przenikliwym wzrokiem.
 — Dziękuję, będę napewno, — odezwała się nakoniec. — Pan jeszcze tak młody! Ile lat, jeśli wolno zapytać?
 — Szesnaście, — rzekłem, zająknąwszy się trochę.
 Księżna wyjęła z kieszeni jakieś brudne, zapisane papiery i zaczęła je przeglądać, dotykając prawie nosem.
 — Piękne lata, — pisnęła nagle, poruszywszy się na krześle. — Proszę; nie krępuj się pan w moim domu, u mnie bez ceremonii, po prostu.
 — Widzę to — pomyślałem, mimowolnie obrzucając złośliwém spojrzeniem jéj nieponętną postać.
 W téj saméj chwili szybko i cicho otworzyły się drzwi drugiego pokoju, i na progu stanęło dziewczę, które wczoraj widziałem w ogrodzie. Podniosła rękę i uśmiech przemknął po jéj twarzy.
 — Oto i córka moja, — odezwała się księżna, niedbale wskazując na nią łokciem. — Zeniu, syn sąsiada, p. W. Jak imię, jeżeli wolno zapytać?
 — Włodzimierz, — odpowiedziałem, szepleniąc ze wzruszenia.
 — A po ojcu?