Strona:Iwan Turgieniew-Pierwsza miłość.djvu/51

 Co robić? Samemu zacząć o wczorajszém zajściu i zapytać, dokąd tak śpieszyła, żeby się dowiedziéć ostatecznie...
 Machnąłem tylko ręką i usiadłem w kącie.
 Nadszedł Białouzorow i ucieszyłem się szczerze.
 — Nie znalazłem dla pani dość spokojnego wierzchowca, — rzekł surowym, posępnym tonem. — Frejtag mi ręczy za jednego, ale nie wydaje mi się dość pewnym. Boję się.
 — Czego? — spytała Zeneida.
 — Czego? Nie umiesz pani przecież jeździć... broń Boże jakiego nieszczęścia... I zkąd taka fantazya przyszła pani do głowy?
 — To już rzecz moja, mój ms. „zwierzu.“ Kiedy tak, to poproszę Piotra Wasylewicza...
 Piotr Wasylewicz było memu ojcu na imię; zdziwiłem się, że o nim mówi tak swobodnie, jak gdyby pewną była, że gotów spełnić jéj życzenie.
 — Jeszcze czego! — przerwał Białouzorow. — To z nim chcesz pani jeździć?
 — Z nim czy z kim innym, to dla pana wszystko jedno... W każdym razie nie z panem.
 — Nie ze mnę? — powtórzył Białouzorow. — Ha, jak się pani podoba. Cóż robić, dostarczę konia.
 — Tylko nie jaką krowę. Uprzedzam, że chcę skakać.
 — Niech pani skacze, kiedy taka wola... Z kimże to, z Malewskim?
 — A czemużby i nie z nim, mój rycerzu? No, no, uspokój się i nie patrz tak groźnie; wezmę i ciebie. Czyż nie wiesz, że Malewski teraz dla mnie...
 Wzruszyła ramionami i potrząsnęła głowę z wyrazem lekceważenia.
 — Tak pani mówisz, żeby mię pocieszyć, — mruknął Białouzorow niedowierzająco.
 Zeneida zmrużyła oczy i wpatrzyła się weń złośliwie.