kalną w języku greckim, według tej liturgji, która zawdzięcza Chryzostomowi nazwę, a w znacznej mierze i pochodzenie.
W homilji III na list do Koryntjan Złotousty powołał się na słowa ulubionego swego mistrza, apostoła Pawła, świadczące o prymacie Piotrowym. W tejże homilji również słowami św. Pawła zaklinał wiernych, by nie wywoływali schizmy czyli rozłamu w Kościele. A wołanie to było na czasie, gdyż w Konstantynopolu i w całym Kościele wschodnim zanosiło się na wielki i groźny rozłam.
Przywódcami opozycji religijnej przeciwko Chryzostomowi byli (prócz św. Epifanjusza, wmieszanego przez czas krótki wskutek nieporozumienia w tę sprawę) dwaj mężowie: Teofil oraz biskup Sewerjan. Pierwszy z nich, oddawna żywiący niechęć czy zazdrość względem Chryzostoma, w sposób obłudny i zdradziecki wyzyskał miłosierny postępek patrjarchy konstantynopolitańskiego. Wygnani przezeń
