domieści nas twe dzieci,
gdzie krolują angieli,
mogłoby bezpośrednio następować analogiczne wezwanie do Chrystusa:
Tegoż nas domieści,
Jezu Christe miły,
byśmy s Tobą byli,
gdzie się nam radują
wsze niebieskie siły.
Sens następnie wymaga, by z dwóch wersyj zwrotki następnej przyjąć nie Była radość, była miłość — gdyż czas przeszły jest tu jawną niedorzecznością logiczną i teologiczną — ale wersję drugą:
Tam (= w niebie) radość, tam miłość,
tam widzenie Tworca
angielskie bez końca;
tuć się nam wzjawiło
diable potępienie.
Przy czym miłość oznacza w tym miejscu nie ‘amor’, ale ‘łaskę’, ‘gratia’, χάρις, jak w XV wieku gratia plena tłumaczono miłości pełna. Czy przyjąć lekcję wzjawiło czy zwidziało? Pierwsza z nich jest i powszechna (w tekście krakowskim II znów odstępstwo i znów tekst pogmatwany) i bardziej odpowiada zwyczajowi hymnów: częściej tam występuje apparuit niż visa est, gdy mowa o łasce Boskiej i jej dziełach.
Niedorzeczności i pogmatwanie tekstu II krakowskiego widoczne są i w zwrotkach dalszych. Z rytmiką utworu kłóci się zwrotka ostatnia, zbudowana w innych tekstach zupełnie prawidłowo; splątana bezmyślną dittografią jest w tym rękopisie zwrotka 12; zwrotka Już nam czas wogóle tu przeoczona. Nieporozumieniem jest kry święta szła z Boga — inne teksty zgodnie przeka-
