broszurce o „Bogurodzicy“ (1897), o czym zgoła nie wiedział, butnie ignorujący swych poprzedników, Aleksander Poliński.
Słuszne są zarzuty, jakie stawia prof. Jachimecki Polińskiemu — zarówno jego metodzie, jak informacjom. Co do ks. Surzyńskiego, nadmienię, że w „Muzyce kościelnej“ t. IX (lipiec 1889) zajął się — i owszem — określaniem pokrewieństw melodii „Bogurodzicy“; nie wchodzę w to, czy określał trafnie, oraz czy słuszny był — później przez tego badacza wysnuty — wniosek, że „układ muzyczny Bogurodzicy bardzo za jej wielką starożytnością przemawia, tak iż śmiało do w. X zaliczyć ją można“ („Polskie pieśni Kościoła katolickiego“, Poznań 1891). Wiem, że taki sąd byłby jeszcze dziś przedwczesny; najpierw należało by zbadać stosy niewydanych po dziś dzień rękopisów średniowiecznych melodii hymnicznych, zarówno greckich, o których wspominają kard. Pitra, Wasiljew, Bouvy, Hatherley, Papadopulos i Gastoué, jak i łacińskich, których tyle wymienili (ale nie podjęli się ogłosić) Dreves, Blume i inni. W czasie, gdy płoną biblioteki klasztorne na Atos i w Hiszpanii, przyśpieszenie tych badań wydaje się rzeczą pilną...
Na perspektywie, którą w zakończeniu swej cennej pracy otworzył prof. Jachimecki, moglibyśmy zakończyć przegląd dyskusji nad „Bogurodzicą“ z ostatnich sześciu miesięcy[1]. Pośrednio tylko dotyka naszej dyskusji ustęp o „Bogurodzicy“, zawarty w wydanej świeżo „Historii literatury polskiej od początków do dni dzisiejszych“ (Poznań 1936, t. I, str. 39 — 41) prof. Tadeusza Grabowskiego. Autor dwukrotnie powołuje się na moją książkę (str. 33 i 43), ale się od niej w kilku względach różni, w sumie zaś daje wypadkową różnych
- ↑ Dodam jeszcze rumuńską broszurkę prof. Stefana Glixellego „Cel mai vechiu cântec religios polonez“ (Bukareszt), 1936), obejmującą inauguracyjny wykład o „Bogurodzicy“ w uniwersytecie bukareszteńskim. Autor podziela przeważnie moje poglądy, czyniąc kilka drobnych poprawek (słusznych) i referuje też sądy Brücknera i Lehra-Spławińskiego.
