Strona:Józef Birkenmajer - Opowiadania starej Margośki.djvu/17

 — Józek?... Tak-ci i jego wołali... — zadumała się.
 — Kogo? — zapytywałem zaciekawiony.
 — Et, naco paniczowi wiedzieć. Panicz go nie znał, bo już dawne lata, kiedy on stąd odszedł... i nie wrócił... Mówili, że był w Hameryce — raz do mnie pisał... potem przestał...
 — Przestał? A dlaczego?
 — Nie wiem, mój paniczu drogi... Różnie się ludzie zmieniają.
 — A też mu było Józek na imię? — pytałem, bo mnie to dziwiło, że ktoś nazywa się tak, jak ja.
 — Alboż to jeden Józek na świecie? I u Grzywiny jest Józek i u Figuły kowala jest... A i Michno cieśla, co poniżej organisty mieszka pod górką kościelną, też Józef... a i z patronem swym, świętym Józefem miał on raz sprawę, dlatego, co się oba jednakowo nazywali.
 — Niech mi Margosia opowie, jak to było; ja tak lubię bajki!
 — Nie bajka to, paniczu, ale święta prawda, jak Pan Jezus na niebie i święty Józef, jego opiekun... Są tu stare ludzie, co poświadczą.