Strona:Józef Birkenmajer - Opowiadania starej Margośki.djvu/31

 Skoczyłem otworzyć Margośce, bo poznałem, że to ona.
 Weszła, postękując i zajęła ławkę koło drzwi.
 — Oj, ciężko, paniczu, nogi już posłuszeństwa odmawiają i kościska stare bolą, a zimno do żywego doskwiera. Starość nie radość!
 Zakaszlała się.
 — Oj przyjdzie mi wnet pójść tam pod Górki, na mogiłki. Już tam na mnie ziemia czeka. Nie obaczysz mnie wnetki paniczu! Czas na mnie, czas!
 Nie rozumiałem jej słów.
 — Dlaczegobym nie miał zobaczyć? Czy Margosia do nas nie będzie przychodziła?
 — Oj, paniczu, stamtąd nie każdy wraca, skąd ja pójdę.
 — Dlaczego? Ja tam nieraz na mogiłki chodziłem z Kundusią i zawsze wracałem, bo mnie niania Kundusia odprowadzała. Może Margosi nie ma kto odprowadzić?
 — Odprowadzą-ci mnie, odprowadzą, paniczu mój złoty, niezadługo mnie odprowadzą... Pójdzie ksiądz za mną i kościelny i ludzi trochę litościwych. Pójdziemy hań tą drogą, co ją nazywają cmentarną czy trupią —