Strona:Józef Ignacy Kraszewski-Stach z Konar tom IV.djvu/052

błąkali się do gospody i szczęśliwi, że ją znaleźli, zabierać się zaczęli do spoczynku. Nie troszczyli się o to wiele, że ich rozmowę mógł kto słyszeć, mówiąc z sobą po szwabsku, i pewni, że ich tu nikt nie zrozumie.
 Ponieważ w tej samej izbie w drugim końcu się umieścili, Stach mógł wysłuchać rozmowę. Było ich trzech. Mamrotali zrazu po cichu, a potem, ośmieleni czy zapominając się, coraz głośniej.
 — Aby no listy nie zamokły — rzekł jeden.
 — Nie ma strachu o to, dobrzem je skórą obłożył — odparł drugi.
 — A księcia Mieszka pisanie gdzie?
 — Tam, gdzie inne.
 — Trzeba śpieszyć, choć droga psia, bo to ważna sprawa, a i nagroda będzie sowita.
 — Najgorzej z dopytaniem się do tego w Krakowie, któremu list do rąk oddać trzeba. Jak się on zwie?
 — Warsz, starosta.,. o nim tam wszyscy wiedzieć muszą. Drugi do menniczego Juchima, ten też znany być musi.
 Stach uszu nastawił pilno.
 — Trzeci znaczek trzeba jeszcze gdzieś wieźć w sąsiedztwo, mila czy dwie, nie wiem.
 — Niedaleko, jam tam już był — odezwał się drugi. — Zamek to pański, a ludzie bogaci i sprzedać co można.
 Niemiec przekręcił nazwisko Tęczyna, ale Stach się go łatwo domyślił.
 — Wszystko pilne, pilne! — rzekł najstarszy z nich. — Książę Mieszek już sunie ze swojemi.
 — Kupę ludzi nazbierał.
 — Jak mrowia tego jest. On i syn i kilka książąt.
 — I pan Hendrych, co listy nam te dawał.
 — Mieszek też osobą swą.
 — Ja — rzekł inny — nie będę tam długo popa-