Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Ładowa pieczara.djvu/119

ny życia i osamotnienia, jak można byś tak prędko znowu, ledwie zastudziwszy serce z jednego uczucia, rozgorzał zaraz drugiém?
 Juljusz powstał. — Ale mój kochany tatku, pozwól się po dawnemu nazywać, zkądże ta wszechwiedza — rzekł pokrywając żartem wrażenie — wiesz jak tu przybyłem, i wiesz już nawet co myślę w téj chwili?
 — Wszak tak zawsze bywało, — odpowiedział stary — przypomnij sobie, niceście przedemną ukryć nie mogli; cóż dziwnego że i teraz po kroku jaki uczynisz, dopytuję się uczucia, które za niém idzie nieuchronnie?
 — Zkądże wiész kroki?
 — Bo na nie patrzę...
 — Chcesz więc bym oszalał... ja tego nierozumiem.
 — Może kiedyś wszystko ci się jaśniéj wytłumaczy — powolnie mówił Hryć wstając — teraz czas się nam rozejść...
 — I porzucisz mnie tak?
 — Nie na długo, zobaczemy się...
 Juljusz odchodzić nie chciał, stał wryty, wtém jakby na jego szczęście silny grzmot dał się słyszeć; błysnęło szeroko, grom roz-