Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Ładowa pieczara.djvu/232

bie. Ludzie sami się dręczą i życie swe czynią nieznośném.
 — Ale coż możemy przeciwko ludziom?
 — Myśmy także cząstką téj ludzkości, niech każdy myśli naprzód o swojéj poprawie, więcéj niż o sprostowaniu drugich i przerobieniu świata; ten rodzaj egoizmu jest mu pozwolony. Niech każdy poprawia siebie, a więcéj jednym chrześcijaninem będzie na świecie.
 To mówiąc wziął za rękę Juljusza.
 — Tyś, — rzekł mu ciszéj — bardzo się cóś odmienił, wychudłeś, wybladł, posmutniał, co ci jest? przyznaj mi się szczerze, czy znowu miłość?
 — Miłość, nie znowu, ale zawsze jedna!
 — Jakto? — udając żart ozwał się stary — po dwóch latach taż sama jeszcze?
 Juljusz się oburzył.
 — Raz tylko w życiu kochałem, — zawołał — widzę to teraz... i kocham...
 — Bo raz tylko kochać można! — odparł starzec — ale tu, milczmy o tém, nie wymawiaj tego słowa, napróżnobyś zniespokoił ko-