Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Ładowa pieczara.djvu/49

kich razach nigdy nie był winien; zawsze piec, drzwi, krzesło, stół, jedynie pokutowały, bo je łajał jeszcze.
 Pan Joachim niezważając na ten łomot, poglądał w komin i milczał. Przetrwawszy tak długą chwilę, sługa nie myślał więcéj czekać i szturmem postanowił zdobyć potrzebną wiadomość.
 — A cóż, rzekł, pan znalazł Drohobyskich w Sasowie?
 — Znalazłem ich.
 — Gdyby też wolno było spytać?
 — O co?
 — O juściż, — uśmiéchnął się Jan figlarnie, oczki żywe mrużąc i trąc z niecierpliwości czuprynę zawsze najeżoną — juściż, jak się tam spodobało?
 — Bardzo! — rzekł lakonicznie Joachim i uciął.
 Jan tupnął nogą i palce sobie zagryzł.
 — A panna, proszę pana?
 — Piękna panna.
 — Ta! piękna! piękna! każda z nich piękna póki za mąż nie pójdzie, ale to gaśnie pręciuteńko...