Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Żeliga tom I.djvu/20

przyrodzony. Szkapka żeby najlepsza, gdy nie wykłusowana, kaleka.
 Gdy się goście rozjechali, przyszedł do Żeligi p. Marcin.
 — Mój dobrodzieju! cóż to ci się stało, to ty konno jedziesz jak dwudziestoletni chłopak, czemużem ja o tem dotąd nie wiedział?
 — Ale bo to wszystko przypadek — odparł stary — trochem się podpalił, no... i szczęście miałem, i siwy koń to taki dobra szkapa... o dobra!
 — Więc jeśli ty mnie kochasz, Żeliniu, — zawołał ręce składając p. Marcin, weź ty sobie tego konia.
 — Co znowu? a mnie on na co? — zapytał obcy — żebym mu musiał owies kupować i masztalerza najmować, albo go na waszej łasce trzymać, nie dość że sam na niej siedzę? bo jużcić go nie sprzedam.
 — Ale ja ci go do zdechu trzymać będę... zakrzyknął Barciński.
 — A cóż mi po nim?
 — Toćbyś się czasem przejechał do Chełma, kiedy teraz pieszo chodzić musisz.
 — Gdybym jeździć chciał, tobyście mi konia nie pożałowali, odparł Żeliga, ale nie... przyznam się wam szczerze, postanowieniem sobie takie uczynił, aby się od konia wstrzymywać... ot! mam moje dziwactwa. I zmydlił jakoś spuszczając oczy.
 Chciał Barciński, w grzeczny sposób nagradzając przysługę, konia darowanego potem odkupić niby, ale Żeliga się obraził i znać było, że go to zabolało, więc już p. Marcin dał pokój.
 Nie pierwszy to raz spostrzegł gospodarz, iż gość jego o grosz wcale nie dbał, a widać go nie potrzebował. Było około niego ubogo dosyć, rzeczy mało, oszczędność jednak jakaś, jakby nie szczera i dla oka, bo po kątach dowiadywano się nieraz, że dał po pańsku, szczególniej czeladzi.
 A ta zwąchawszy, że dobrym był, często gęsto mu się do kieszeni nastręczała.
 Raz pod niebytność p. Marcina na przednowku