Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Żeliga tom I.djvu/34

 — Za pozwoleniem, panie, za pozwoleniem...
 Żeliga stanął.
 — Przepraszam, ale chciałbym pomówić.
 Żeliga się skłonił milczący.
 — Dawno mi to leży na sercu — rzekł kuternoga — trzeba raz się roztłumaczyć.
 Odchrząknął, ale mimo zuchwałości i dowcipu trudno było zacząć.
 — Czekam — ozwał się Żeliga.
 — Zaraz — rzekł Achinger. — Pan wiesz czy nie, że ja mam zamiar starać się o rękę panny Agnieszki?
 — Nie wiem... a co to do mnie należy?
 — No tak, to nie do waszmości należy, ale mi waszmość przeszkadzasz.
 — Ja? czem?
 Achinger splunął.
 — E! e! kruty ne werty! co to długo gadać. Waszmość do niej cholewy smalisz...
 — Ja? co panu jest? ja?
 — Nie?
 — Nie...
 Znowu się kuternodze urwało.
 — Ale ja mówię waszmości że mi przeszkadzasz!
 — Dalipan nierozumiem... — odparł sucho Żeliga — panna Agnieszka jest woli swojej panią, a ja nie śmiałbym nawet pomyśleć sięgnąć po jej rękę...
 — To po cóż ją durzysz? — zawołał ze złością Achinger.
 Żeliga ramionami ruszył.
 Kuternoga jako sobie był zawczasu inaczej rozmowę ułożył, nie szła mu, zwrócił ją na żart.
 — Kochany panie Żeligo — rzekł — obaśmy nie młodzi, niech kruk krukowi oka nie kole.. nie psuj mi interesów...
 — Ani psuję, ani naprawię — odparł przybysz — wiesz waćpan położenie moje w tym domu... wysokie progi na moje nogi... dobranoc!
 — Ale zaczekajże — krzyknął Achinger — poradź mi.