Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Żeliga tom I.djvu/48

tach, którzy się zjawiać zaczęli, nawet słuchać nie chciała.
 Zagadywana ostrożnie, parę razy odpowiedziała, że jej najlepiej jest w domu, że o mężu myśleć nie chce... a gdy raz rozmarzoną matka badała, jakby nie chcący odezwała się:
 — Żeliga o tem pomyśli... on mi da tego, na którego ja czekać muszę...
 Było to tak zagadkowe, tak dziwaczne, że biednej pani Marcinowej aż się serce ścisnęło, modliła się- płakała, wreszcie gdy to parę razy powtórzyła Justy, sia zawsze prawie słowy jednemi, biedna matka Bóg wie co myśląc postanowiła rozmówić się z Żeligą.
 — Mój dobry przyjacielu — odezwała się gdy została sam na sam, — cóżeś to ty w głowę nabił Justysi... co to jest, powiedz, ciągle mi prawi że... ty jej tam jakiegoś męża masz przyprowadzić?
 — Ja? — zawołał zdziwiony Żeliga — ja?
 — Jakto? alboż o tem nic nie wiesz?
 — Pierwszy raz jak żyw słyszę...
 — Cóż to jest? nie domyślasz się.
 Żeliga spuścił głowę, ruszał ramionami, dumał długo.
 — Nie rozumiem, — rzekł — Justysia ma czasem takie przeczucia dziwne, że ich rozum zwyczajny nie doścignie... to jest coś takiego o czem ja wyobrażenia nie mam...
 Gdy później toż samno Justysia znowu powiedziała matce, pani Marcinowa reflektując ją odezwała się:
 — Ale moje serce, Żeliga o tem nic nie wie...
 — Tak jest, Żeliga nic nie wie o tem, odpowiedziało dziewczę uśmiechając się spokojnie, ale to się stanie jak ja powiadam... niech już matusia będzie pewna...
 Jednego jesiennego wieczora, pani Marcinowa, że we dworze było trochę duszno, a roje much dokuczały, pod starą lipą nakryć kazała do stołu; wszyscy się tedy wynieśli i zasiedli na rozmowę. Był i Żeliga,