Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Żeliga tom I.djvu/49

ale od dwóch dni chodził dziwnie jakoś zamyślony i smutny.
 — Co to tam waszeci? — spytał go p. Marcin, — chodzisz coś jakby nie swój, gdybyś się zwierzył, możebyśmy co poradzić potrafili.
 — Ale co jegomości w głowie! co mi ma być! — odparł Żeliga — nic mi nie jest tylko że parno, a na burzę się gotuje, to człek w istocie chodzi jak osowiały... Dobrześ waszmość rzekł, prawda żem nie swój, ale to nic...
 — To nic? — spytał patrząc mu w oczy p. Marcin.
 — A no nic... l umilkli.
 W tej chwili podobne usłyszawszy pytania panna Agnieszka mrugnęła na gospodarza i odprowadziła go nieco na bok.
 — Zdaje mi się — odezwała się nieśmiało — że Żeliga do drogi się jakiejś gotuje.
 — Zkądże to wnosisz?
 — Kozaczek mnie ostrzegł, że go widział jak układał i pakował.
 — To go wręcz o to zapytam, — rzekł p. Marcin.
 — A! niech Bóg broni! nie mów pan nic, tylko go trochę miejcie na oku.
 I zarumieniła się mocno, Barciński spojrzał na nią, łzy kręciły się jej w oczach, ale szybko odeszła. W tej chwili nadbiegła Justysia...
 — Słuchaj — rzekł ojciec, tobie to wolno, pono Żeliga coś myśli o podróży. Spytaj go.
 — Nie trzeba — odpowiedziało zamyślając się dziewczę — nie trzeba.
 — Dla czego?
 — Już ja wiem dla czego, ale powiedzieć nie mogę — szepnęła Justysia — zostawcie mu wszelką swobodę...
 — Dla czegóż mnie zbywasz zagadką? zapytał p. Marcin.
 — Ojcze! — zawołała ściskając go — w tem jest wszystko zagadką, ale dzień przyjdzie, gdy się ona rozwiążę... ja to czuję. Nie męczcie go...