Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Żeliga tom I.djvu/52

roczki, którem z waszej łaski przebył w tym cichym zakątku... będęż je będę całe życie pamiętał...
 — Po co je pamiętać — przerwał markotno Barciński, — wszak ci je dalej snuć będziemy, spodziewam się długo jeszcze.
 Żeliga nic na to nie odpowiedział.
 W tem Justysia, która była wbiegła pomiędzy olchy stojące nad stawkiem, powróciła niosąc narwane przez siebie niezapominajki. Jednę ich gałąź rzuciła na kolana Żelidze.
 Ten jakby przestraszony spojrzał jej w oczy, ona mu uśmiechnęła się tylko.
 — Dla czego mnie tem darzycie? — zapytał.
 — A cóżeście to wy tu mówili, kiedy mnie nie było? — szepnęła figlarnie.
 Żelidze dwie łzy perliste zakręciły się w oczach, pochyliła się przed nim i ojcowski pocałunek złożył na jej czole dziewiczem.
 — Ja pamiętam, ale wy? — spytał cicho.
 — O! my! o nas się nie obawiajcie, u nas z niezapominajkami pamięć o was rosnąć będzie... bodaj tylko gałązka ta u was nie zeschła.
 — Ale cóż tak u kaduka rozczulacie się dzisiaj? — przerwał p. Marcin — dalibyście temu pokój, oto wazę na stół niosą, a ja myślę gorzałki przepić do przyjaciela Żeligi... W ręce wasze...
 — Za zdrowie was wszystkich — zawołał podnosząc kieliszek Żeliga.
 — Za pozwoleniem, to w ręce moje! ozwał się głos śmiechem przerywany z za lipy. Poznano po nim przychodzącego od wrót kuternogę, który wózek u bramy zostawiwszy, przystykulał do wieczerzy.
 — Zkądże tak późno?
 — Z Chełma wracam...
 — A nowego co przynosisz? — spytał Barciński.
 — No nic, pustki i cisza...
 — Ależ przecie? — zawołała Marcinowa — mogliście choć plotkę jaką upolować.