Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Żeliga tom II.djvu/119

 Jakoż po chwili w istocie Achinger oczy otworzył, jęknął strasznie i zwrócił głowę obwiązaną ku Bajkowskiemu.
 — Kto to jest? Holofernes? — zapytał.
 Bajkowski przywitał go.
 — Jak się macie?
 — Głowę mi ucięto! — rzekł Achinger niewyraźnie — okropnie cierpię.
 — Nieprzytomny! — zawołał Bajkowski do siostry Felicji.
 — To mu chwilami przechodzi — odpowiedziała — pocznijcie doń mówić, to go oprzytomni.
 Mecenas tedy z cicha zaczął o sprawie, Achinger słuchał odwracając się od niego, ustami poruszał, poprosił wody... podano mu napój przygotowany. W oczach widać było, że obłęd uchodził i odzyskiwał przytomność.
 — At, co ty mi tam bredzisz o sprawie — odezwał się ponuro i jękliwie — daj mi pokój, przyszlij księdza, trzeba się z Bogiem porachować.
 Bajkowski zamilkł.
 — Moglibyście przecie zdać interes na rodzinę, gdyby nawet w najgorszym razie...
 — Idź precz kusicielu, idź precz.
 Mecenas się zerwał.
 — Znowu gorączka, przyjadę gdy będzie przytomnym.
 — E! nie fatyguj się — dodał Achinger — nie ma po co... zrobi się inaczej.
 Ale mecenas już nie słyszał tych wyrazów, wyniósł się z przykrem wrażeniem.
 Zaledwie wyszedł. Achinger ku siostrze Felicji.
 — Poszlijcie po księdza — rzekł — czuję wewnątrz za życia płomienie piekielne, pali mnie... strasznie pali...
 Ponieważ niedaleko było do Kapucynów, siostra Felicja, której spowiednikiem był słynny naówczas z pobożności ojciec Serafin, posłała natychmiast po niego.