Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Żeliga tom II.djvu/72

 — Ale cóż mu się stało? spytał Achinger — nie domyślacie się?
 — Głowę łamiemy z żoną, nie mogąc dojść przyczyny.
 — To niepojęta rzecz, żeby mi też był na odjezdnem choć do zobaczyska powiedział; zerwał się; nie rozumiem.
 — Ani ja! — rzekł Barciński.
 — Nie domyślasz się? — powtórzył szlachcic.
 — Nie umiem, nie potrafię nic dojść, to był człowiek otwarty...
 Achinger chodził długo ze spuszczoną głową po izbie.
 — A czy pisywać do niego będziecie? spytał.
 — Adresu mi swojego nie zostawił.
 — Gdzież go szukać? spytał szlachcic, — wiatru w polu.
 — Myślę, że się zgłosi do mnie...
 Achinger usiadł zakłopotany.
 — Ej stolniku, ojcze dobrodzieju — rzekł — gdybyście się ze szlachcica nie naigrywali, powiedziałbym coś...
 — A no co? spytał Barciński.
 — Ja to coś wiem, co go tak spłoszyło.
 — Doprawdy? myślicie...
 — Ale to musi sub rosa zostać pomiędzy nami.
 — Naturalnie, gdy tego żądasz.
 — Ja wam powiem na ucho — szepnął Achinger, on... on się w mojej żonce na zabój pokochał.
 Barciński odskoczył śmiejąc się.
 — Ale co znowu! świta wam w głowie, on, człek poważny, surowy! w zamężnej kobiecie... gdzieżby to być mogło.
 — Było, mówię wam, było... — szeptał Achinger tajemniczo — ja się na tem znam, mego oka to nie ujdzie... po póty...
 Szlachcic ręką pociągnął po szyi.
 — I od tego to on drapnął! — dodał śmiejąc się.
 Barciński udał oburzonego i zdziwionego razem.