Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Żeliga tom II.djvu/81

 — Wiele to lat jak my się znamy panie Antoni? — spytał kasztelan spokojnie.
 — Jeśli się nie mylę dwadzieścia dochodzi — rzekł mecenas.
 — Spodziewam się, że mnie kochany panie Antoni znasz dosyć, nieprawdaż? — mówił gospodarz. Jakbyś też sądził, czy gdyby ci kto powiedział, żem ja małżeństwo skłócił, uczciwe stadło chciał poróżnić, cudzą sobie żonę przywłaszczyć, lub w pokątne bawić się miłostki, uwierzyłbyś ty temu?
 — Właśnie panie kasztelanie, nie dalej jak dnia wczorajszego — odparł zimno mecenas — gardłowałem że to być nie może.
 Kasztelam osłupiał.
 — Jakto? Waćpan... broniłeś mnie? a któż obwiniał?
 — Jeden z moich towarzyszy z palestry radził się mnie.
 — Więc już ktoś poczynił kroki? zawołał przelękły Barciński.
 — Żadnych jeszcze kroków nie zrobiono, ale ujęto prawnika i naradzono się de probabili ewentu sprawy.
 Niespodzianym uderzony ciosem Żeliga, padł na krzesło milczący, stolnik chodził rwąc włosy z głowy.
 — Otóżem się spóźnił! A nie byłoż mi jechać drugiego dnia! zaraz! tegoż wieczora!
 — Wiesz waćpan całą rzecz? spytał po chwili ochłonąwszy kasztelan.
 — Tyle tylko co mi z tamtej strony powiedziano, radząc się poufnie.
 — Ażebym sam nie był własnym obrońcą, kochany stolniku — rzekł kasztelan — uzbrój się w cierpliwość i ty opowiedz panu Antoniemu jak się rzeczy miały.
 Nie prędko się zabrał Barciński, ale naostatek począł mówić i dokazał cudu, bo czując w sobie wrzenie hamował je tak, że chłodno sprawę całą aż do ostatniej swej rozmowy z Achingerem opowiedział.
 Opoczyński słuchał uważnie nie okazując po so-