Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Żyd obrazy współczesne. T. 1.djvu/144

sądów trzymały na wodzy, chodziliśmy jak dzieci na paskach, dziś nikt się nie dziwuje niczemu i nikt nic nie broni — byle zręcznie!!
 — I nic też nie ma ceny, nic nie smakuje! dodała Włoszka.
 — Pani, przerwał muzyk z zapałem — nim dalsza rozmowa pójdzie tym torem, zaklinam was, raczcie mnie wysłuchać!!
 — Najchętniéj, odpowiedziała zdumiona Lucia, ale o cóż idzie?
 — Pani! o życie moje! dodał Włoch... Moskal odwrócił się ku niemu, groźnie razem i szydersko.
 — Mogę zabrać głos! rzekł muzyk.
 — Prosimy...
 — Siadajcież państwo na ławkach... poczynam! Skłonił się i odchrząknął.
 — Chociażby się państwu zdawać mogło że od rzeczy prawię, dorzucił, błagam wysłuchajcie mnie cierpliwie do końca...
 — Tak, respice finem, szepnął szydersko Francuz.
 — Ja i mój towarzysz, mówił Włoch, jasteśmy dwojgiem dzieci tych cząstek Italii które się jeszcze z matką połączyć nie mogły; płaczemy nad losami naszemi, kajdany namulały nam ręce... Wydostaliśmy się z ziemi niewoli, z pod piombi więzienia