Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Żyd obrazy współczesne. T. 2.djvu/136

gam... ja na godzinkę wybiedz muszę... oddaję go w ręce twoje...
 Zadzwonił. — Są konie?
 — Gotowe, proszę Jaśnie Pana — odpowiedział służący.
 — A zatém bez pożegnania, nie przepraszam zostawując cię z nią, rzekł w rękę całując żonę... w najgorszym razie, jeśli do rozmowy nie będzie ochoty, to ci coś zagra, posłuchasz. Masz tu gazety wszystkie... ale głupie — może zechcesz przerzucić...
 Zakręcił się i wyszedł zostawując ich dwoje.
 Przez długą chwilę stali tak naprzeciw siebie, spojrzeć sobie w oczy nie śmiejąc. Naostatek ona westchnęła, wyciągnęła doń rękę powoli i rzekła:
 — Jakóbie — wszak staremi tylko będziemy, dobremi przyjaciółmi? nic więcéj?
 — Pani, odpowiedział z uszanowaniem młody człowiek — znasz mnie lub domyślasz się... że czas zmienić nie był powinien. Chciéj wierzyć że zaufania nie zawiodę — nigdy.
 — Tak, los sam zbliża nas znowu, gdy oddalaćby powinien... To próba, wytrwajmy godni siebie i naszéj jasnéj przeszłości.
 Nie rozumiem, dodała po namyśle, co się stało