Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Żyd obrazy współczesne. T. 2.djvu/162

szała się Tilda, spoglądając czarnemi oczyma na zmięszanego Jakóba, trzeba pana koniecznie ożenić.
 — I pani chcesz więc do tego spisku należeć? spytał smutnie Jakób.
 — Tak, bo chcę żebyś pan był spokojny i szczęśliwy....
 — Doskonałe lekarstwo! szepnął Symon.
 — Pozwólcie mi zostać jak jestem....
 — Tak! tak! dajcie mu asaństwo pokój, dokończył Symon, zrobi się to i bez was, niech-no się matki dowiedzą, panny rozpatrzą, dadzą mu one rady bez pomocy niczyjéj.... To nie nasza rzecz, gotów późniéj proces wytoczyć nam, broń Boże jakiego nieszczęścia, o ubytki... lub o przybytki, dodał ciszéj.
 Jakób był bohaterem dnia, rozpytywano go, badano: mógłby się był domyślać, gdyby w naturze jego było więcéj podejrzliwości, że go chciano wybadać i poznać lepiéj. To ten, to ów zadawał mu pytania, jakby pragnął wyświecić jego sposób myślenia w różnych przedmiotach.
 Mann przy deserze, który był niemniéj wspaniały od całego obiadu, odezwał się do Jakóba.
 — No, cóż teraz myślisz robić?
 — Zdaje mi się żem to już mówił, chcę się