Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Żyd obrazy współczesne. T. 2.djvu/186

 W téj chwili siedząca przy fortepianie z gospodynią domu Muza spojrzała tylko i odgadła co Symon mówił... zdało jéj się że słyszy rady Mentora, nie mogła dopuścić aby ją z uroku odzierał i zawołała sama ojca Symona.
 — A! mam do pana prośbę, rzekła żywo, jak to dobrze żeśmy się spotkali....
 — Do mnie? spytał zdziwiony stary.
 — Ale tak... prośbę bardzo nieśmiałą, rzekła Muza, moja mama tak jest rozkochana w panu i w jego niezrównanym dowcipie, tak stęsknioną za nim... a pan nigdy nie raczysz nas odwiedzić nawet....
 Sądziła trochę za gorąco że go weźmie na to grube kadzidło, ale ojciec Symon się skłonił, uśmiechnął, coś pomruczał i odszedł żywo.
 — Palnęła mi w nos trybularzem, rzekł do Jakóba, ręczę że na twój rachunek, czuła żem o niéj mówił. Azatém, dodam ci tylko jedno, kochany Jakóbie... to Syrena, uszy pozatykaj bawełną, oczy zamknij i — w nogi... to jedyny sposób.
 — Nie ma dla mnie Syren i czarownic! rzekł Jakób wzdychając.
 Symon popatrzał nań długo i znowu ścisnął mu dłoń milczący.