Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Żyd obrazy współczesne. T. 2.djvu/225

 Henryk coraz widoczniéj roznamiętniał się do Muzy.
 — Wiesz, rzekł po cichu do Jakóba, gdybym był tobą... a! nie zawahałbym się; jutro prosiłbym o rękę téj Syreny!
 — A ja gdybym tobą był, odparł Jakób, nigdybym nawet na nią nie spojrzał.
 Henryk z przykrym uśmiechem zamilkł, przerzucił czarne włosy na głowie i posunął się znów ku Muzie.
 — Czy domyślisz się pani, com przed chwilą radził Jakóbowi? rzekł po cichu.
 — O! jakżebym się mogła tego domyśleć? szepnęła obojętnie niby Emma, choć wybornie odgadła.
 — Radziłem mu, niestety, jako zbyt dobry przyjaciel, to cobym ja pewnie uczynił na jego miejscu... radziłem żeby się w pani szalenie zakochał.
 — A! to bardzo zła i zdradziecka rada, śmiejąc się odrzekła Muza, bo ja... wcale nie myślę kochać nikogo.
 — Jakto nikogo?
 — O! niech mnie Bóg broni! Ja miłość uważam za rodzaj niebezpiecznéj choroby któréj się strzedz należy.
 — Masz ją pani za tak — śmiertelną?