Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Żyd obrazy współczesne. T. 2.djvu/320

słynął z jedności, nią się utrzymał, co panowie mówicie?
 — Ja, zawołał Symon uśmiechając się, ja mówię i wotuję ażebyś nam naprzód dał cygaro.
 — Ale dajże bo pokój swoim żartom, tkając mu co żywiéj cygaro żądane, zawołał Mann — to rzecz seryo! Jak myślicie postąpi szlachta?
 — Szlachty rzeczą jest nie postępować wcale, szepnął Symon, wiele się sprzeczać, dużo krzyczeć, nie robić nic.
 — A! to prawda! rzekł Mann, ale tą razą ich zmuszą.
 — Cząstkę jakąś może.
 — Szlachta, dodam, zawołał Mann, obraziła nas, okazała się nam wrogą.
 — Stójcie! szlachta jest szlachtą, począł Symon niepowstrzymany, zabierając głos mimo kwaśnéj miny gospodarza, szlachta w nas zawsze widzi swoich arędarzy, to darmo, śmierdzim im jeszcze cebulą. Mimo to nie jest naszą nieprzyjaciółką. Mówmy no o innych elementach, bo dotąd ci panowie ani myślą się rzucać, i nie chcieliby brnąć.
 — Jednak widocznie się przysposabia rewolucya — zawołał Mann.