Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Żyd obrazy współczesne. T. 3.djvu/137

 — Nie wiem kto, szepnęła Tilda, wy może wszystkich odpychacie od siebie?
 Jakób poczuwszy w tém jakąś wymówkę, spojrzał na nią.
 — Ja? spytał — ja? to chyba mimowolnie. Wiesz pani (dodał z przyciskiem wymawiając wyraz ostatni) o przybyciu mojéj matki? jest to kobieta cnót wielkich, ale prosta... Widzę że wszyscy się jéj obawiają, i dla tego stronią odemnie, a obojętnością dla matki, nie mogę okupywać przyjaźni obcych ludzi.
 Tilda zapomniała była o matce.
 — Pan masz matkę u siebie? spytała.
 — Tak jest.
 — A może, szepnęła cicho nie mogąc się wtrzymać — a może — inne pana od nas jakie odstręczają stosunki tajemne, ciche... skryte... miłe sercu.
 Jakób czując drżenie w jéj głosie spojrzał na nią wielkiemi, zdziwionemi oczyma, w jego spojrzeniu malowało się zdumienie tak szczere, taka myśli otwartość, niewinność i pewność siebie, że Tilda prawie się swéj łatwowierności zawstydziła; spuściła oczy i odeszła do Muzy. Jakób pozostał sam jeden z domysłami swemi.
 Nie zrozumiał on co to znaczyć mogło, czuł