Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Żyd obrazy współczesne. T. 3.djvu/150

oszukać jeszcze można, bo zawsze się zwykli domyślać czego innego.... Niechże się domyślają.
 Trochę się uśmiechnięto, radzca powiedział: Tak! tak! i wyszedł.
 — Słuchaj-no Sofronow, szepnął po cichu hrabia gdy pożegnawszy się wyszli razem w ulicę, powiedz tam komu potrzeba, aby mi tego żyda miano na oku. Mnie się on nie podoba... nadto jasno widzi wszystko.... Albo go trzeba użyć i ująć, zużytkować gdzieś, mianować czémś aby był z nami, albo no... rozumiesz... Do Penzy!
 — E! cóż znowu, rzekł Sofronow, to istota niewinna. Z niego się tu wszyscy śmieją, wpływu nie ma żadnego, siedzi w talmudzie, choruje na proroka... nie ma się o co obawiać.
 — No, ja takich ludzi nie lubię, odparł Baworow, bogaty??
 — Bardzo, rzekł Sofronow.
 — Tém gorzej.
 — Ambitny?
 — Wcale nie.
 — Coraz gorzéj.... Czémże go ująć? Może tchórz?
 — Nie zdaje mi się.
 — O! to do Penzy! do Penzy!