Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Żyd obrazy współczesne. T. 3.djvu/216

 W kilka minut Szmul wszedł, wiodąc za sobą w istocie niepozorne stworzenie, Mordka, który kłaniał się nizko, witał, bełkotał coś, a przedewszystkiem oczyma Jakóba od stóp do głów opatrzył, jakby z niego spisywał inwentarz.
 — Już on wszystko wie, rzekł Szmul, jemu mówić więcéj nie trzeba.
 — Można dziś? spytał Jakób.
 — Nie, po nocy to najgorzéj, powoli mową łamaną odparł Mordko — po nocy to i ten niepewny co pewny!! Jutro... pójdziemy razem.
 — Ale ja w domu nocować nie mogę, tu także nie ma miejsca... a po hotelach nocami trzęsą.
 — To co? ja was zaprowadzę tam gdzie nigdy nie trzęsą, gdzie gdyby trzęsali to wy możecie sobie spać spokojnie. Stancya taka bezpieczna! a waj!
 — A reszta? a jutro? jesteś pewnym?
 — To jest mała rzecz, rzekł Mordko ruszając ramionami i krzywiąc się niby na uśmiech. Przez rogatki ja mogę wyprowadzić całą Warszawę i nikt mnie nie spyta!
 Jak zciemni się, ja przyjdę i poprowadzę was na nocleg!
 Skłonił się i wymknął Mordko, Szmul stał zamyślony przed Jakóbem.