Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Żyd obrazy współczesne. T. 3.djvu/231

dem... wy... zostańcie, ja pójdę poprobuję do pułkownika....
 Jakób żałował już swéj myśli, gdy Jankiel zapiawszy czarny żupan, wziąwszy czapkę zszedł powoli na dół i zameldował się przez żołnierza jako gospodarz domu.
 Pułkownik odpoczywał, ale wpuścić go kazał, leżał na kanapie wyciągnięty z cygarem w ustach, czoło miał chmurne.... Jankiel stanął u progu z pokłonem.
 — Czego chcesz? spytał pułkownik.
 — Nic... dowiedzieć się tylko czy tu czego nie potrzeba....
 — Nic nie potrzebuję, gdyby było potrzeba sambym wziął, nie prosząc... Czas wojenny! wiesz.
 — Wiem, panie pułkowniku....
 — Nie było tu słychu o buntownikach?
 — Żadnego....
 — Nie przechodzili tędy?
 — Nie....
 — O! wy tak wszyscy mówicie, bo trzymacie z nimi... żydzi téż! znamy was! kanalje!
 — Byliśmy zawsze wiernymi monarsze.
 — A czemuż nie łapiecie i nie dostawiacie buntowników?