Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Żyd obrazy współczesne. T. 3.djvu/256

 — O! o! jakże cię to poruszyło! odparł śmiejąc się.
 — Wcale się z tém nie taję... bardzo... ale mówże...
 — Zdaje mi się że ktoś go musiał ostrzedz w porę... była tylko rewizya ścisła w domu, Jakób uszedł szczęśliwie.
 — Dokąd?
 — Nie wiem...
 — No, oddycham, odezwała się Tilda, nic nie wiesz więcéj o nim?
 — Nic, sądzę że mając pasport, wyjedzie za granicę... Dziwny człowiek, nigdym zrozumieć go nie mógł.
 Tilda uśmiechnęła się boleśnie, Henryk się prawie obraził.
 — Znajdujesz to naturalnem? spytał.
 — Bardzo, rzekła Tilda spokojnie, nie było i nie będzie na świecie dwóch sprzeczniejszych charakterów nad wasze, cóż dziwnego żeście się wzajem zrozumieć nie mogli?
 Henryk namarszczył brew.
 — C’est très flatteur pour moi. Mógłbym z tych wyrazów wyciągnąć wnioski niemiłe dla mnie, rzekł gorzko. Jeżeli ten tak sprzeczny ze mną człowiek