Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Żyd obrazy współczesne. T. 3.djvu/80

dla mnie, ale gdybym mniéj miała ufności, posądziłabym Emmę że mi ciebie odbiera.
 Jakób się rozśmiał.
 — Emmę? dla czegoż ją?
 — Ale bo wyraźnie sieci rozstawia na ciebie.
 — O! na mnie i na dziesięciu innych, odparł Jakób śmiejąc się — na pułkownika Sofronowa, a nawet podobno na twego pana Henryka.
 Tilda także się uśmiechnęła.
 — Proszęż cię, rzekła, co dziwnego że mu się jéj świeża, rumiana twarzyczka podoba, po mojéj bladéj, znudzonéj i smutnéj... Spotka tam uśmiech, piosnkę, a tu westchnienie, łzy, ból... ja mu doprawdy nie mam tego za złe.
 — A ja, bardzo.
 — Gdyby był czulszym dla mnie, wyrzucałabym sobie że go kochać nie mogę, ale jest właśnie jakim być powinien, przyzwoitym, grzecznym, zimnym a daje mi swobodę... Od dawna widzę że Muza mu się wydaje bardzo powabną.
 — A ja jestem pewnym że i on się jéj podoba.
 — O! o! dajmyż im pokój, ruszając ramionami zawołała Tilda, czyż im będziemy zazdrościć?
 — Nie — ale ja nim gardzę, dodał Jakób.