Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Żyd obrazy współczesne. T. 3.djvu/83

 Jakób nie umiał już odpowiedzieć, był pogrążony w myślach.
 — Sądziłem, szepnął, że ty mnie tak... tak kochasz jak ja ciebie.
 — Więcéj, odparła Tilda podnosząc nań oczy które nabrały blasku, bo ja mam siłę ofiary dla twego szczęścia. Ty nie wiesz jaki niepokój sama pokusa chwili szczęścia naszego rodzi we mnie, a umiem się jéj oprzeć. Ta myśl jak widmo prześladowała mnie nieraz, odpychałam ją zawsze i dziś ją odpycham. Zlituj się nademną, jam słaba, a płakać będę gdy ty, silny, zmusisz mnie do tego, co mnie w oczach własnych upokorzy.
 — Ale ten człowiek godzien ciebie nie jest... podchwycił Jakób.
 — Godzien czy nie — jam mu poślubiona.
 — A gdyby on, wszak to być może, gdyby on sam zażądał rozwodu? spytał Jakób — gdyby cię zmusił do niego?
 Tilda pochwyciła się za głowę.
 — Masz jakie poszlaki? spytała.
 — Nie.
 — Milcz, milcz, gdyby on mnie odepchnął nawet, nie będę twoją.
 — To coś niepojętego, Tildo! to szaleństwo!