Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Żyd obrazy współczesne. T. 3.djvu/93

 I drzeć poczęła przelękła.
 Była mówiąc to tak piękną, tak wdzięczną, a tak zapewne już nie jednemi natrętnemi odwiedzinami zastraszona, że Jakób przez litość nad nią ledwie śmiał usta otworzyć, patrzał i litował się.
 — Proszę pana, proszę pana, powtarzała, idź pan... ja nie mam żadnego interesu, ja nic słuchać nie mogę....
 Jakób wymienił rodzinne jéj miasteczko; usłyszawszy je, zmieniła wyraz twarzy, i rozpłakała się gorzkiemi łzami.
 — Nie, to nie może być, rzekła, pan umyślnie tak mówisz aby mnie oszukać... tam o mnie zapomnieli.
 — Nie wszyscy, zawołał Jakób, chciejcie mnie posłuchać, nie obawiajcie się.
 Lija wlepiła w niego oczy.
 — Wy macie poczciwą twarz... ja się was nie boję.
 — Tak, nie lękajcie się, proszę, bądźcie spokojni.
 Lija znowu płakać poczęła... a na ten głos dziecię się obudziło, i rzewnie także kwilić poczęło wyciągając ku niéj ręce. Naówczas zapomniała o wszystkiem, o gościu, łzach, bólu i schy-