Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Żywot i sprawy Pełki.djvu/164

wina staw... Małmazji jak najprzedniejszej.
 Wesołość ta wcale pana Medarda rozruszać nie mogła.
 — Mówiliście, iż król ichmość was przysyła? — zapytał.
 — Jakem żyw, nie kłamię nigdy, — dodał Bochwicz — chyba już obejść się bez tego nie można... W tym wypadku powiedziałem prawdę szczerą, król mnie przysyła...
 — Z czem?
 — Kazał mi z waszmością jechać i dostać się do Krakowa, trzyma bowiem o mnie, że się rychlej Szwedowi wywinę, bom do węgorza podobny... a powiada, że zawsze dwóch posłać bezpieczniej, niż jednego... aby z tych choć który do celu doszedł...
 — Przecieżem się tu przedarł! — rzekł Pełka...
 — Właśnie dlatego mogłeś waszmość szczęście swe wyczerpać, a ja mojego jeszcze nie...
 — Jeśli tak, bardzom rad — rzekł Pełka...
 — Ja też... miły gołębiu mój — mówił Bochwicz...
 W tem małmazję wniesiono...
 — Jeśli chcesz u mnie reputacji nie stracić, — odezwał się chorąży — musisz pić ze mną. Zobaczysz, że ci to będzie jakby plastrem na ranę serdeczną.
 Pełka wiedział, że w takim razie nie było co się upierać przy trzeźwości zbytecznej... Nalano lampki.
 — Na zgubę starym grzybom, którzy nam młode dziewczęta biorą! — zawołał Bochwicz... — nam, najsłodszy z towarzyszów — mówię tylko, abym cię samego nie zostawił, chociaż ja osobiście nie jestem już interesowany... Dawnom z miłości pokwitował...
 Pili tedy małmazję na zabicie smutku... Bochwicz jednak posłać sobie kazał siana i nie na-