Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Żywot i sprawy Pełki.djvu/252

 — Radzibyśmy też wiedzieli, skąd do nas z temi skarbami przybywasz?...
 Pełka uśmiechał się.
 — To jest właśnie „arcanum“, tajemnica, której nie wyjawiam nikomu. Pytał mnie o to król jegomość sam i tom mu odpowiedział, co podczaszynie — po ziemim się włóczył, a do domu tęsknił.
 — Więc poza domem... na obczyźnie...
 — Już jak nie w Lubelskiem, to poza domem, — mówił Pełka — a gdziem siedział, wędrował, bił się i zdobywał, to między mną i Bogiem...
 — Ostrożnym być potrzeba, — odezwała się podczaszyna z przekąsem — boć co dobrego a chwalebnego to się nie tai...
 — Ani też przystało własną chwałę głosić, bo „propria laus sordet“ — odparł Pełka.
 — Niema o czem mówić, — zamknął — daleko ciekawszy ja jestem, co się tu w kraju naszym działo, jak się żyło paniom obu... jak się zmarło wojewodzie...
 Jadwiga oczy spuściła.
 — I o tem też mówić niema powodu — rzekła podczaszyna. — Co Bóg dał, to się przeżyło... a co dalej? on wie jeden...
 — Daj Boże jak najlepiej! — westchnął Pełka — ależ to losy moje dziwne! Zawsze przybywać za późno, jeśli nie na wesele, to na zaręczyny... Ha! — dodał z udaną wesołością — my coś oba, panie łowczy, losy tu mamy podobne... Waszmości się posiwiało, jam poczerniał, a dalej też zbieleję, czekając...
 — Na co? — spytała żywo podczaszyna.
 Pełka udał, że nic nie zrozumiał, spojrzał na Jadwigę...
 — Będę czekał! — szepnął cicho.
 Pochylił się nieco ku niej:
 — Wszakże przysiągłem tu, odbierając tę wstęgę... (ukazał nieco, wyjmując ją) a com poprzysiągł, dotrzymam.