Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Żywot i sprawy Pełki.djvu/301

 Uśmiechnął się, to mówiąc. Podróżny się zamyślił, zwrócił i rzekł:
 — Nie... zbłąkałem się w okolicy... i ot tak wypadkiem tu jestem... czystym wypadkiem.
 — Ktoby ci uwierzył? ha! zdrajco ty jakiś — w duchu szeptał Müller — nie złapiesz ty mnie.
 — Przypadkiem? — dodał, śmiejąc się. — Ale cóż to za osobliwy wypadek, że się waszmość tu dostałeś właśnie, gdzie znajomy pan, a nawet i wiadomo już, że tu żona jego mieszka?
 — Bom długo służył na cesarskim dworze — odrzekł podróżny — no — i wiem o tych, co tam są... Możeby mi wypadło i księżnę jutro odwiedzić...
 — A tak! pewnie! — w duchu myślał Müller — udawaj obcego, udawaj — a ja co wiem, to wiem.
 Dalej więc, niby komedję grając, rzekł głośno:
 — Już to księżnę panią odwiedzić, to nie wiem... chybaby... chybaby pan miał tam jakie prawo do tego, bo do zamku słudzy z obawy niespokojnych czasów nie puszczają nikogo.
 — A! a! — zawołał podróżny — nikogo?
 — Nie wiem, chybabyś pan... miał... pozwolenie, znak jakiś... hasło...
 Na to zamilkł podróżny.
 — Szpieg księcia, to niewątpliwa rzecz! — mówił sobie Müller.
 — Nocujesz więc pan pod moim dachem, — dodał głośno — proszę o rozkazy... mam, co potrzeba, aby dostojnego rycerza ugościć... czego dusza zapragnie.
 — Nocować muszę — odparł gość, — a że konie mam pomęczone, zapewne dzień jaki spocznę.
 — Tak! dzień jaki spocznie! to moje domysły potwierdza. Wybierze się pewnie do zamku na zwiady... rozumiem.
 Na zapytanie, co rozkaże sobie dać, gospodarz odebrał odpowiedź, rozwiązującą mu ręce.