Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Żywot i sprawy Pełki.djvu/331

 — Wyście z Polski, nieprawdaż? — zapytał jęczącym głosem Gabryk.
 — I szlachcic polski — z dumą rzekł pątnik. — Ale pokutuję... pokutuję... Wracam z Kompostelli i Loretu... Miałem ciężki grzech na sumieniu... Ślubowałem o jałmużnie iść do świętych miejsc... Na granicy ślub mi się kończy.
 Odetchnął jakoś swobodniej samą nadzieją wypoczynku.
 — Ojcze mój — kiedyś Polak i szlachcic, dajcie mi radę, pomóżcie, ratujcie. Złapany w zamku jest moim panem...
 — Jak się zowie — spytał, do koni przystępując, pątnik.
 — Pełka z Gołczwi...
 Mruknął coś niewyraźnie pielgrzym.
 — A pocóż tu lazł? — spytał.
 — Chciał księżnę uwolnić... Gdybyście znali ją, gdybyście wiedzieli...
 — Dość, — przerwał pątnik, — dość... rozumiem. Niełatwoż tu teraz pomagać! Nie masz co myśleć, pędź do domu, niech się kupa przyjaciół zbierze i uzbroi... napaść na zamek... rady innej niema. A godziny nie tracić... bo ten go może dać ściąć... Nie nowinąby to było...
 Pątnik patrzał na konie z pożądliwością.
 — E! e! — rzekł — gdyby mi się godziło na koń siąść... a pojechać z wami!
 Westchnął.
 — Ale do granicy nie godzi się... nie godzi!
 — Do jakiejże granicy? — zapytał Gabryk.
 — Do naszej...
 — A toć dawno granica, jak mi pan mówił, daleko dalej, a to kraj był nasz, tylko go jakieś Niemcy zabrały — począł żywo Gabryk, któremu się chciało zyskać towarzysza, pomocnika i świadka.
 Pątnik koło koni chodził i wzdychał.
 — Tak mówisz? — bąknął, tak mówisz?
 — Powtarzam, com od pana mojego nieszczęśliwego słyszał... a cóż ja wiem?