Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Żywot i sprawy Pełki.djvu/471

nien, że się małżeństwa nie wiodły, to on... Śpieszyłam się, żeby mu drogę zagrodzić.
 — Tak i mnie do szczęścia! — ponuro odezwała się Jadwiga.
 — Co ci się dzieje?
 — Sama nie wiem, co się dzieje ze mną! — ofuknęła córka — to wiem, że mi się płakać chce, myśląc, iż go nie zobaczę, że mi go inna zabrała, że mnie znienawidził i wzgardził mną.
 — Co ty pleciesz!... — zawołała Cyrulska zkolei... — Takiego bałamuctwam się nie spodziewała, to już chyba opętanie! choć egzorcyzmy czytać nad tobą.
 Z godzinę trwała rozmowa. Wyszła z niej Cyrulska oburzona i zmieszana. Jedno ją to pocieszało, że Pełka się ożenił, i że to przejść musi, a córka łatwo go teraz zapomni.
 Wieczorem kazała wołać Żaby pani pisarzowa, matkę odprawiwszy.
 — Kiedy się miał żenić? — zapytała.
 Żaba dobrze nie wiedział, lecz słyszał, że dopiero za dni kilka, gdy papiery przyjdą z Krakowa...
 Pochodziła jejmość po sali.
 — Daleko to stąd?
 Żabie się zimno zrobiło. Począł liczyć mile... Drogi kawał był spory...
 Co ona sobie myśli? gotowa jeszcze raz mnie wyprawić na zęby Rożańskiego...
 Wypytawszy tak o podróż, o noclegi, o gościńce... odprawiła go pisarzowa, zawołano marszałka i koniuszego...
 Jejmość zapragnęła jechać do Krakowa, jak powiedziała, ale sama jedna i lekko, bez dworu... Chciała, aby nazajutrz dodnia wszystko było gotowe, ludzie, kolebka, konie...
 Doniesiono o tem natychmiast matce, której to nie w smak poszło. Przytoczyła się do córki.
 — A to co ja słyszę! — odezwała się z progu — do Krakowa? jutro? nie powiedziawszy