Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Żywot i sprawy Pełki.djvu/483

tu mało nie dziesiątek, a ichmościów sześciu, i gdyby na odwrót było, my sobie gwałtu uczynić nie damy.
 — Wyjrzyjże-no, panie bracie, trochę przez szpary od ścian, — śmiejąc się, rzekł Zboiński — przekonacie się, że ja na wiatr nie mówię nic... Prawda, że nas tu sześciu, a no poza karczmą też trocha jest.
 Żaba pobladł, lecz sądząc, że go tak straszy na żarty, pobiegł i oko przyłożył do wrót... Za wrotami stało rzędem kilkunastu konnych i zbrojnych ludzi.
 — Cóż to ma znaczyć? — zawołał.
 — Jużem wam mówił, — odezwał się Zboiński — darmo konie zaprzęgać, nie pojedziecie.
 — Dlaczego?
 — A no — mór!
 Zboiński sam się z tego rozśmiał, co mówił.
 Żaba zgłupiał, rzucił się do izby, w której była pani. Nie broniono mu. A tuż drzwi się otwarły naoścież, i pani pisarzowa wybiegła z oczyma zapalonemi wprost na Zboińskiego.
 — Słuchaj waszmość, — zawołała — czy mi wytłumaczysz, co to jest? Prawisz o morze? Ludzie mówią, iż z karczmy puścić ich nie chcesz? Coś za jeden? jakiem prawem?
 Na te żywo, jak grad, sypiące się słowa Zboiński miał czas namyślić się z odpowiedzią.
 — Wierzysz pani czy nie, iż mór jest, do woli jej to zostawiam, ale mi kazano w tamte strony nie puszczać ludzi — i nie puszczę.
 — Kto kazał? kto śmiał? — krzyknęła pisarzowa.
 — Z urzędu... — rzekł zimno Zboiński.
 Gdy to mówił i wyplątywał się jak mógł i umiał pisarzowa patrzała nań, badała, twarz się jej mieniła, naostatek skinęła, aby za nią do izby szedł, i drzwi za nim zatrzasnęła.
 Ze wzruszenia z początku mówić nie mogła, aż ochłonąwszy.