Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Żywot i sprawy Pełki.djvu/484

 — Czy mnie waszmość masz za dziecko? czy za obraną z rozumu? — rzekła wkońcu. — Dosyćby było tego trefnego dworowania, mów mi waszmość prawdę, co to znaczy? com ja waćpanu winna?
 Zmieszał się szlachcic.
 — Mnie nic, a nic — rzekł — ale... zrządzenie jest takie... Konjunktury, wypadki, iż pani pisarzowa musi albo tu posiedzieć lub do domu pod moją strażą powracać, a dalej jechać, tam gdzie było jej zamiarem... nie dopuszczę. Nie moja to rzecz tłumaczyć jak, co, czemu, dlaczego, przez kogo, jam tu poseł... żołnierz... o niczem nie wiem, a co mi polecono, spełniam, i pani dalej nie puszczę.
 — Cóż waćpana do tego zmusza? — zapytała pisarzowa.
 — Konjunktury... — przebąknął Zboiński — okoliczności, wypadki... to rzecz mojego sumienia!
 — I jakże długo mi tu asindziej siedzieć każesz? — zapytała pisarzowa, tłumiąc niecierpliwość.
 — To się... okaże — rzekł, chrząkając zakłopotany Zboiński — nic nie wiem.
 — Jestem więc na gładkiej drodze wzięta w niewolę?
 — W niewolę? nie, boć do domu nikt wracać nie broni...
 Zdawała się zupełnie udobruchana i zaczynała wypadek w żarty obracać.
 — Jak się pan nazywasz? — dodała, patrząc mu w oczy.
 — Zboiński... — odparł szlachcic, kłaniając się.
 — Widywałam Zboińskich z Kostrowca i znałam panią łowczynę...
 — Stryjenką mi jest — rzekł Zboiński.
 — Siadaj pan... proszę...
 Zboiński, sam nie wiedząc, co z sobą zrobić, siadł na brzeżku żydowskiego stołka, ale w du-