Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Żywot i sprawy Pełki.djvu/485

chu mówił sobie: — O! o! baba udaje obojętną — coś bardzo łaskawa, trzeba się mieć na ostrożności.
 — Czyś pan służył wojskowo?
 — A jakże, pisarzowo dobrodziejko, a jakże! i długo dosyć.
 — Zaraz to znać z postawy... bo hreczkosieje inaczej wyglądają... Jesteś pan żonaty?
 — Dotąd jeszcze nie.
 Pisarzowa gryzła w ustach koniec wachlarza, który ze stołu podjęła, a nie mogła się nigdy obejść bez tego sprzętu, tak że przy łóżku na stoliku wachlarz kładła.
 — I dlaczegożeś się pan nie ożenił?
 — Ha! no... konjunktury — odparł niezbyt wymowny Zboiński — przeznaczenie...
 Pisarzowa się uśmiechnęła.
 — Więc będziemy we dwoje pokutowali w tem karczmisku? — odezwała się.
 Zboiński ramionami ruszył.
 — Wiesz waćpan, że tu oszaleć można.
 — Cóż ja na to poradzę? możeby pani do domu pojechała?
 — Nie mogę — odezwała, namyślając się, pisarzowa — muszę w tamte strony! ale.. słuchaj, panie Zboiński, wam się wszystkim w głowie chyba pomieszało.
 Zapytany spojrzał i milczał.
 — Widzę, że wy mnie podejrzewacie chyba, jakobym małżeństwu waszego przyjaciela Pełki z Kmicicówną przeszkodzić chciała? nieprawdaż?
 Zboiński bał się wygadać, rozśmiał się i głową kiwnął.
 — Ale to się wam uroiło! poszaleliście, ilu was jest! — zawołała pisarzowa. — Cóżto? miałabym się za nim tak ubiegać? Wszakże ja i matka pozbyliśmy się go tyle razy, iż wkońcu trzeba być... obranym z rozumu, aby mnie o to posądzać! Patrzajcie waszmość na mnie, panie Zboiński...